کلمه “وایکینگ” در زبان اسکاندیناوی قدیمی به معنای “حمله دزدان دریایی” است.
عصر وایکینگ ها بین سال های 900 بعد از میلاد تا 1066 کمتر از 300 سال به طول انجامید.
جمع آوری اطلاعات در مورد وایکینگ ها دشوار است زیرا آنها هرگز تاریخ خود را یادداشت نکردند. بیشتر چیزهایی که در مورد یورش ها و آداب و رسوم وایکینگ ها شناخته شده است از آنچه دشمنان آنها در مورد آنها مستند کرده اند ناشی می شود.
چهار طبقه عمده از جوامع نوردیک وجود داشت: پادشاهان، جارل ها، کارل ها و ترال ها. پادشاهان فرمانروایان بودند، جارل ها نجیب زادگان بودند، کارل ها کشاورزان، بازرگانان و سازندگان بودند، در حالی که ترال ها طبقه برده بودند.
وایکینگ ها هرگز خود را وایکینگ نمی نامیدند و خود را یک گروه یونایتد نمی دانستند.
وایکینگ ها بت پرستی نورس را انجام می دادند، سر خدایان آنها اودین و ثور بود.
وایکینگ ها نظام قانون و نظم خاص خود را داشتند. زمانی که وایکینگ ها گرد هم آمدند تا قوانینی وضع کنند و اختلافات را حل و فصل کنند، جلسه ای به نام “چیز” برگزار شد.
وایکینگ ها به دلیل مهارت های قایق سازی چشمگیرشان در زمان خود بدنام هستند.
با ارزش ترین سلاح وایکینگ ها شمشیرهای بلند آنها بود. آنها اغلب شمشیرهای خود را نام می بردند. شمشیرها اغلب از طریق نسل ها منتقل می شدند.
وایکینگ ها به داشتن بهداشت فوق العاده معروف هستند. باستان شناسان در حفاری ها موچین، تیغ، شانه و حتی گوش پاک کن پیدا کرده اند.
با توجه به آرمان های زیبایی فرهنگ نورس، وایکینگ های سبزه (اغلب مردان) موهای خود را سفید می کردند.
وایکینگ هایی که در حالت خشم مانند خلسه وارد نبرد می شدند، برسرکر نامیده می شدند. گفته می شد که اغلب در جنگ پوست خرس یا گرگ می پوشیدند.
اکثر وایکینگ ها وقت خود را صرف کشاورزی جو، چاودار، جو، و همچنین پرورش گاو، بز، خوک و گوسفند در مزارع به اندازه کافی بزرگ برای حمایت از خانواده خود می کردند.
زنان وایکینگ در مقایسه با سایر فرهنگ ها از حقوق بیشتری نسبت به زنان برخوردار بودند. زنان وایکینگ حق طلاق از شوهران خود و به ارث بردن دارایی را داشتند.
تنها 80 درصد از کودکان وایکینگ از 5 سالگی زنده مانده اند. اگر کودکی مریض یا ضعیف بود، والدین او را رها می کردند و در دریا می انداختند. این به دلیل غرور قوی بود که وایکینگ ها در قدرت و قدرت گرفتند.
کنات کبیر یکی از قدرتمندترین پادشاهان وایکینگ بود. او که اصالتاً اهل دانمارک بود، سرانجام بر نروژ و انگلیس نیز حکومت کرد و چیزی را ایجاد کرد که اغلب از آن به عنوان امپراتوری دریای شمال یاد می شود.
نماد بلوتوث یک رون قدیمی وایکینگ است – آنها حروف اول یک پادشاه وایکینگ را نشان می دهند.
صلح‌طلبی دقیقاً یک گزینه در دنیای نورس نبود: رسم وایکینگ‌ها را ملزم می‌کرد که همه مردان آزاد سلاح داشته باشند و به آنها اجازه داده می‌شد که همیشه مسلح باشند. کیفیت تجهیزات یک فرد منعکس کننده جایگاه اجتماعی آنها است.
وایکینگ ها نبرد رپ را در خلال پنجمین دوره معروف به “پرواز” اختراع کردند. این یک تبادل شاعرانه از توهین است که اغلب ترسو یا انحراف را هدف قرار می دهد.
وایکینگ ها به بازی های تخته ای علاقه داشتند. بازی مورد علاقه بازی Hnefatafl بود – یک بازی استراتژیک مانند شطرنج که بر روی یک تخته شطرنجی با استفاده از مجسمه هایی که نشان دهنده دو ارتش رقیب هستند بازی می شود.
اسکاندیناوی ها حداقل 6000 سال پیش اسکی های ساده را اختراع کردند و در عصر وایکینگ ها همچنان از آن استفاده می کردند.
وایکینگ ها با الفبای به نام رانر نوشتند و هزاران سنگ بزرگ پوشیده از رون وجود دارد که چشم انداز اسکاندیناوی را پر کرده است.
با توجه به مذهب نورس، اعتقاد بر این بود که جنگجویان پس از مرگ خود به قلمروهای باورنکردنی می‌روند، بنابراین دفن مردگان خود در قایق برای کمک به رسیدن به زندگی پس از مرگ رایج بود. در قایق ها، مردگان را اغلب با اسلحه، جواهرات و حتی گاهی اوقات برده های قربانی می فرستادند.
یورش وایکینگ ها به سکونتگاه های مسیحی چنان وحشیانه بود که بسیاری از راهبان و کشیشان که در آنها زندگی می کردند فکر می کردند که وایکینگ ها از طرف خدا فرستاده شده اند تا آنها را به خاطر گناهانشان مجازات کنند.
وایکینگ ها به دلیل تأسیس تعدادی از شهرهای اروپایی اعتبار دارند. شهرهای ایرلندی دوبلین، وکسفورد، واترفورد، کورک و لیمریک همگی سکونتگاه‌های برجسته وایکینگ‌ها بودند.
ورزش ملی ایسلند Glíma است که یک هنر رزمی اسکاندیناویایی است که توسط وایکینگ ها استفاده می شود.
