قدم گذاشتن در مسجد جمعه نائین شاید مهمترین نقطه دیدنی از شهر واحه در فلات مرکزی ایران باشد.
این مسجد که بین قرن 10 و 11 ساخته شد، یکی از اولین مساجدی بود که در کشور ساخته شد. مسجد اما با طرح چهار ایوانی معمول زمان خود مطابقت ندارد.
بسیاری از قسمت‌های داخلی (از جمله محراب) با گچ‌کاری ظریف تزئین شده‌اند در حالی که نما و مناره بیرونی به سادگی تزئین شده‌اند.
حیاط با 14 ستون تزیین شده است که هر کدام از آنها الگوی آجرکاری متفاوتی را به نمایش می گذارد. منبر چوبی حکاکی شده‌ای نفیس دیگر که قدمت آن در کتیبه‌ای به 700 سال می‌رسد و نمازخانه زیرزمینی است که برای خنک نگه داشتن مؤمنان در تابستان و گرما در زمستان طراحی شده است.
نمازخانه زیرزمینی آن با ظرافت طراحی شده است تا مومنان را در تابستان خنک و در زمستان گرم نگه دارد. برخی می گویند عبادتگاه در معماری اسلامی هم زیبایی و هم کارایی دارد.
مسجد نائین فتح زیبایی و کارکرد در معماری اسلامی
در سقف این زیرزمین کنده شده، محفظه های آلابستری تعبیه شده است که اجازه می دهد نور طبیعی از آن عبور کند. قناتی در زیر مسجد، آب محل وضو را تامین می کند.
اصطلاحات «مسجد جمعه»، «مسجد جامع» یا «مسجد جامع» در ایران برای یک مسجد جامع بزرگ که در آن نماز جمعه اجباری برگزار می‌شود به کار می‌رود: این عبارت در سایر کشورهای مسلمان به کار می‌رود، اما فقط در ایران به این امر اشاره می‌کند. هدف
تاریخچه نائین به حدود 2000 سال می رسد که آن را به یکی از قدیمی ترین شهرهای مستقر در فلات ایران تبدیل می کند.
نائین در 170 کیلومتری شمال یزد و 140 کیلومتری شرق اصفهان قرار دارد. مانند بسیاری از فلات ایران، آب و هوای بیابانی دارد و حداکثر دمای آن در تابستان 41 درجه سانتیگراد و در زمستان حداقل 9- درجه سانتیگراد است.
این شهر در زمان‌های قدیم بر سر دو راهی کویری بوده که طبس و مشهد را به هم وصل می‌کرد و از زمان ساسانیان به‌عنوان محل اتصال مهم راه‌های تجاری همگرا بوده است. نایین به خاطر سفال و منسوجات شهرت داشت. امروزه بیشتر به خاطر فرش های دستباف ظریف و خرقه های پشم شتری دستبافت که در روستاهای اطراف ساخته می شود، شهرت دارد.
