آلمان کشوری بسیار صنعتی است. در چنین کشوری، بسیاری فکر می کنند مردم آن زندگی مجللی دارند.
یک بار گروهی از مردان، همکاران یک شرکت به هامبورگ آلمان رسیدند. وقتی رسیدند همگی گرسنه بودند، بنابراین همه به دنبال رستورانی در نزدیکی رفتند. در مسافت پیاده روی بود.
آنها وارد رستوران شدند و دیدند که تعداد زیادی میز خالی است.
تعداد کمی از صندلی ها در رستوران پر شد. فقط یک زن و شوهر روی یک میز بودند و در طرف دیگر چند خانم مسن نشسته بودند.
یکی از آن مردها متوجه شد که هنگام سرو غذا، پیشخدمت برای آنها غذا در بشقابشان سرو می کند و آنها هر ذره غذا را در بشقابشان تمام می کنند.
گرسنه بودند، غذا سفارش دادند. بعد از مدتی رئیس آنها غذای بیشتری سفارش داد. خیلی زود پر شدند. وقتی مردها بلند شدند تا بروند، هنوز حدود یک سوم غذای مصرف نشده روی میز باقی مانده بود.
یکی از آن پیرزن ها با دیدن این موضوع به انگلیسی به آن مردها گفت که هدر دادن غذا خوب نیست و آنها از این موضوع ناراضی هستند.
در این هنگام یکی از آن مرد گفت: «ما پول غذایمان را دادیم. این به شما ربطی ندارد که ما چقدر غذا را پشت سر می گذاریم.»
خانم های مسن عصبانی شدند و یکی از آنها بلافاصله موبایل ما را گرفت و با یک نفر تماس گرفت.
کمی بعد مردی با لباس فرم از سازمان تامین اجتماعی آمد. با دانستن اینکه اختلاف بر سر چیست. او 50 یورو جریمه برای این افراد صادر کرد.
سپس افسر با صدایی سخت به آنها گفت:آنچه را که می توانید مصرف کنید سفارش دهید، پول مال شماست اما منابع متعلق به جامعه است. بسیاری دیگر در جهان هستند که با کمبود منابع مواجه هستند. هیچ دلیلی برای هدر دادن منابع ندارید.”
