سفارت ایران در کنیا یک موزه مردم شناسی در مومباسا ایجاد کرده است که هدف آن نشان دادن میراث فرهنگی و هنر مردم بلوچ است که قرن ها پیش به سواحل شرقی قاره تاریک مهاجرت کرده اند.
به گزارش مهر به نقل از سفیر تهران در نایروبی، در این موزه مجموعه‌هایی از مجسمه‌های واکس، مجسمه‌ها، مجسمه‌ها، صنایع دستی، منسوجات، عکس‌ها و همچنین اشیایی که به محلی‌های بلوچی اصالتا اهدا شده است، وجود دارد.
موزه مردم شناسی قوم بلوچ را در مومباسا
جعفر برمکی گفت: این موزه با وسعت 100 متر مربع، صحنه هایی از میراث غنی فرهنگی و آثار تاریخی استان سیستان و بلوچستان ایران را نیز به نمایش می گذارد.
سیستان و بلوچستان یک استان جمعی است: سیستان در شمال و بلوچستان در جنوب. در دوران باستان، این منطقه جدول کلمات متقاطع در دره سند و تمدن های بابلی بود. این استان به دلیل قرار گرفتن در موقعیت ترانزیتی استراتژیک، به ویژه چابهار که تنها بندر اقیانوسی ایران و بهترین و آسان‌ترین مسیر دسترسی کشورهای آسیای میانه به آب‌های آزاد است، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.
مهاجرت گروه‌هایی از بلوچ‌های ایرانی تبار به آفریقا در ادوار مختلف از جمله قرن هفدهم و اوایل قرن نوزدهم صورت گرفت.
آنها در برخی از بخش‌های سواحل شرق آفریقا مستقر شدند و با تلاش‌های سخت‌کوش و خستگی‌ناپذیر خود، در کشورهای شرق آفریقا از جمله کنیا، تانزانیا (زانزیبار) و اوگاندا موقعیت‌های بلندپایه‌ای به دست آوردند.
از نظر تاریخی، قوم بلوچ به روحیه سخت کوش و مقاومت در برابر بلایای طبیعی مشهور بوده اند. داستان مهاجرت بلوچ ها به شرق آفریقا به دوران گرایش های توسعه طلبانه عمان در آفریقا برمی گردد که از قرن هفدهم شروع شد و در قرن نوزدهم به اوج خود رسید.
به دلیل توانایی بلوچ ها در تحمل شرایط سخت، تخصص در استفاده از سلاح و سازگاری با طبیعت و محیط های ناهموار، آنها به عنوان سرباز و نگهبان توسط عمانی ها استخدام شدند و به زنگبار عزیمت کردند و به تدریج به سایر نقاط کشورهای شرق آفریقا گسترش یافتند که منجر به استقرار پایدار آنها در آنجا
این ارائه به دنبال شناسایی دلایل مهاجرت بلوچ ها به شرق آفریقا و همچنین توصیف نتایج سیاسی و فرهنگی اسکان آنها در کشورهای کنونی کنیا، اوگاندا و تانزانیا است.
