ﻫﻤﮑﺎﺭی ﺩﺍﺷﺘﻢ وقتی ﺳﺮ ﺑﺮﺝ ﮐﻪ ﺣﻘﻮﻕ میگرفت ﺗﺎ پانزده ﺭﻭﺯ اول ﺳﯿﮕﺎﺭ ﺑﺮﮒ میکشید، ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻏﺬﺍﯼ ﺑﯿﺮﻭﻥ را میخورد، ﻭ ﻧﯿﻤﯽ ﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﺭا ﻏﺬﺍﯼ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺧاﻧﻪ ﻣﯽﺁﻭﺭﺩ.
ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﻧﺘﻘﺎﻟﯽ ﺑﮕﯿﺮﻡ ﮐﻨﺎﺭﺵ نشستم و ﮔﻔﺘﻢ: «ﺗﺎ ﮐﯽ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻭﺿﻊ ﺍﺩﺍﻣﻪ میدهی؟»
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ: «ﮐﺪﻭﻡ ﻭﺿﻊ!»
ﮔﻔﺘﻢ: «ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﯿﻤﯽ ﺍﺷﺮﺍﻓﯽ ﻧﯿﻤﯽ ﮔﺪﺍﯾﯽ!»
ﺑﻪ چشمانم ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: «ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﺑﺮﮒ ﮐﺸﯿﺪﯼ؟»
ﮔﻔﺘﻢ: «ﻧﻪ!»
ﮔﻔﺖ: «ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺩﺭﺑﺴﺖ گرفتی؟»
ﮔﻔﺘﻢ: «ﻧﻪ!»
ﮔﻔﺖ: «ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﯾﮏ ﮐﻨﺴﺮﺕ ﻋﺎﻟﯽ رفتهای؟»
ﮔﻔﺘﻢ: «ﻧﻪ!»
ﮔﻔﺖ: «ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻏﺬﺍﯼ ﻓﺮﺍﻧﺴﻮﯼ خوردهای؟»
ﮔﻔﺘﻢ: «ﻧﻪ!»
ﮔﻔﺖ: «ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﻤﺎﻡ پولت را ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﯼ ﻫﺪﯾﻪ ﺧﺮﯾﺪﯼ ﺗﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﺶ ﮐﻨﯽ؟»
ﮔﻔﺘﻢ: «ﻧﻪ!»
ﮔﻔﺖ: «ﺍﺻﻼً ﻋﺎﺷﻖ بودهای؟»
ﮔﻔﺘﻢ: «ﻧﻪ!»
ﮔﻔﺖ: «ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪﺍﯼ؟»
ﮔﻔﺘﻢ: «ﻧﻪ!»
ﮔﻔﺖ: «ﺍﺻﻼً ﺯﻧﺪﮔﯽ کردهای؟»
ﺑﺎ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﮔﯽ ﮔﻔﺘﻢ: «آﺭﻩ…ﻧﻪ…ﻧﻤﯽﺩﻭﻧﻢ!»
ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ ﻧﮕﺎﻫﻢ میکرد، ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺁﻣﯿﺰ! ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ میکردم ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺟﺬﺍﺏ ﺑﻮﺩ. ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﺗﮑﻪ ﮐﯿﮏ خامهای ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﻌﺎﺭﻓﻢ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺟﻤﻠﻪای ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺮ ﺯﻧﺪﮔﯿﻢ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩ. ﭘﺮﺳﯿﺪ: «میدانی ﺗﺎ ﮐﯽ زندهای؟»
ﮔﻔﺘﻢ: «ﻧﻪ!»
ﮔﻔﺖ: «ﭘﺲ ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﻧﯿﻤﯽ ﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯽ.»
خواندن این مطلب 1 دقیقه زمان میبرد
