دسته بندی پروتکل های مسیریابی در شبکه
در این مقاله قصد داریم تا در مورد دسته بندی هر کدوم از پروتکل های مسیریابی صحبت کنیم که کجا هستن و تفاوتشون توی هر دسته چیه و هرکدوم توی چه دسته ای قرار دارند. به طور کلی دو دسته پروتکل مسیر یابی داریم که عبارتند از:
- static (ایستا)
- dynamic (پویا)
مسیر یابی ایستا یا static
در مسیریابی استاتیک ادمین شبکه می تواند به صورت دستی مسیرهایی را ایجاد کند و کنترل خیلی بیشتری روی شبکه داشته باشد که البته مزایا و معایب خود را دارد و ادمین شبکه باید از کل شبکه شناخت کامل داشته باشد و با توجه به مسیر های موجود مسیرهای دستی را اضافه کند. از بزرگترین مشکل این دسته مسیریابی میتوان به زمان بر بودن آن اشاره کرد چون در شبکه های بزرگ ادمین شبکه باید روی تک تک روتر ها به صورت دستی این تغییرات را اعمال کند که در یک سازمان بزرگ بسیار بسیار مشکل و گاهی اوقات نشدنی است.
مزایای مسیریابی static
- عدم تحمیل بار اضافی بر روی سی پی یو
- برای به روز رسانی اطلاعات در جداول مسیریابی از پهنای باند لینک های ارتباطی استفاده نمیشود و باعث کاهش بار ترافیکی لینک های ارتباطی wan میشود.
- در این روش امنیت بالاتری نسبت به پروتکل های داینامیک داریم چرا که فقط ادمین شبکه میتواند نسبت به حذف و یا اضافه کردن شبکه ها اقدام کند.
معایب مسیریابی static
- مدیرشبکه باید شناخت کاملی از کل شبکه داشته باشد و تحوه اتصال و ارتباطات مسیریاب ها به یکدیگر را بداند تا بتواند تنظیمات صحیح اعمال نماید
- اگر یک شبکه جدید به شبکه ها اضافه شود ، باید بر روی تک تک مسیریاب ها به صورت دستی این شبکه جدید اضافه شود
- صرف زمان زیاد در این نوع مسیریابی در شبکه های بزرگ
مسیر یابی پویا یا dynamic
در دسته دوم dynamic ما پروتکل هایی داریم که خود آنها اقدام به شناسایی و یادگرفتن مسیرهای موجود در شبکه می کنند و بهترین مسیر برای رسیدن به مقصد به صورت خودکار انتخاب میشود. در این روش مسیریاب ها با ارسال و دریافت پیام update از مسیریاب های مجاورش از تغییرات در شبکه با خبر می شود و این قابلیت را دارد که بتواند زمانی که یک مسیریاب خاموش شد یا به شبکه اضافه شد از تغییرات شبکه با خبر شود و این تغییرات را به جدول مسیریابی خودش یا همون routing table اضافه کند. اما این روش معایب خود را هم دارد که شامل گذاشتن بار اضافی بر روی پردازنده ها و همچنین اشغال کردن درصدی از پهنای باند لینک های شبکه میباشد. پروتکل های مسیریابی rip,ospf,bgp,eigrp و خدا بیامرز igrp در این دسته قرار دارند.
انواع دسته بندی پروتکل های مسیریابی dynamic
ما دو دسته کلی از پروتکل های داینامیک داریم که اول داخل سازمانی interior gateway protocol و دومی خارج از سازمانی exterior gateway protocol هست مطابق عکس بالا.
Distance vector: پروتکل های مسیریابی هستند که بر اساس مسافت یا hop count (تعداد روترهای موجود در مسیر) عمل میکنند. الگوریتم مورد استفاده در این روش ها بسیار ساده است و بر اساس محاسبات ریاضی ایجاد میشود ولی عیب بزرگی که دارند این است که باید کمتر از 16 عدد مسیریاب یا روتر در مسیر وجود داشته باشد و همچنین تفاوت سرعت لینک ها هیچ اهمیتی ندارد یعنی یک لینک با سرعت 10 گیگ با یک لینک به سرعت 100 مگ یکسان در نظر گرفته میشود. عیب دیگر آنها این است که کل جدول مسیریابی رو به صورت کامل هر مدت یکبار حتی با کوچیکترین تغییر ارسال میکنند که باعث اشغال شدن درصد بیشتری از پهنای باند لینک میشود، پروتکل های مسیریابی RIP و IGRP هر دو در این دسته میباشند
Link-state: پروتکل های مسیریابی هستند که از اساس معیارهایی چون hop count ، فاصله ، سرعت لینک و ترافیک موجود در مسیر برای تعیین بهترین مسیر در رسیدن به مقصد استفاده میکنند. این دسته پروتکل ها فقط تغییرات ایجاد شده در جدول مسیریابی را ارسال میکنند و فقط زمانی جداول خود را یکسان سازی میکنند که تغییراتی در آنها رخ داده باشد پروتکل های ospf و is is در این دسته هستند
Hybrid: پروتکل eigrp تکامل یافته igrp میباشد که متعلق به شرکت سیسکو میباشد. این پروتکل برخی خواص پروتکل های دسته distance vector و برخی خواص link-state ها را دارد و بین این دو دسته قرار میگیرد ، در نتیجه این دسته ترکیبی از دو دسته فوق میباشد.
Path vector: از دیدگاه مسیریابی محیط اینترنت تشکیل شده از تعداد زیادی AS است که با شاهراه های ارتباطی به هم متصل شده‌اند. در هر AS تعدادی روتر که در یک مرز مدیریتی و مسیریابی قرار دارد، واقع شده است که جهت برقراری ارتباط و مسیریابی بین AS از پروتکل مسیریابی BGP استفاده خواهد شد. در واقع میتوان گفت این دسته پروتکل های مسیریابی از مبدا تا مقصد بین AS های مختلف است.
